Een half jaar heb ik nu deze praktijkruimte en ik moet je zeggen dat hij me bevalt. De plek biedt me veel privacy en rust en genoeg vierkante meters om fijn te kunnen spelen en werken, zowel met kinderen, jongeren als ouders. Veel kinderen vinden het lampje bij de deur het mooiste. Als je de schakelaar aan de binnenkant omzet, gaat aan de buitenkant een rood lichtje branden. De ogen van menig kind gaan schitteren als ik vertel dat ze dat lampje zelf aan en uit mogen zetten en als het aanstaat, dat dan niemand naar binnen mag, zelfs papa of mama niet.
Kwetsbare privézaken
Kinderen hebben net als volwassenen behoefte aan privacy, het is zelfs hun recht. Artikel 16 van het Kinderrechtenverdrag gaat hier over. Zo mogen ouders bijvoorbeeld niet ongevraagd de post of het dagboek van hun kind lezen en evenmin de berichten op de mobiele telefoon. Persoonlijk vind ik deze laatste best lastig. Ik respecteer de privacy van onze puberdochter écht, ik kijk niet in haar papieren, klop op haar kamerdeur en maak haar post niet open. Maar dat mobieltje…. Om eerlijk te zijn check ik wel af en toe wat er in haar online wereld gaande is. Kinderen hebben namelijk óók het recht om beschermd te worden tegen allerlei vormen van laster en tegen het onbedoeld en ongewild verspreiden van allerlei privacygevoelige informatie of beelden. Kwetsbare privézaken die in de veiligheid van mijn praktijk de ruimte kunnen krijgen als dat nodig is, maar die met de komst van het internet ook zo op straat kunnen liggen.
Alarmbellen
Die dreiging van gevaar en het recht op bescherming doen twee dingen met mij: 1. Mijn alarmbellen gaan af bij de minste of geringste verdachte post op haar Instagram of WhatsApp, 2. De oermoeder in mij wordt wakker en wil stante pede tegenwicht bieden aan het gevaar. Alles in mij gaat aan het werk om mijn kroost te beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Hóe weet ik eigenlijk niet, want het vervelende met internet is dat die grote boze buitenwereld met één druk op de knop je huiskamer binnen komt en dat beschermen dus vrijwel onmogelijk is. Tenzij ik mezelf de komende jaren wil ontwikkelen als de vrouwelijke versie van Big Brother en voortdurend in de online wereld van onze kinderen wil rondsnuffelen. Maar om eerlijk te zijn voel ik daar niet zoveel voor.
Vertrouwen
Hoe dan wel? Volgens mij draait het in de basis om vertrouwen, overigens ook een grote kwaliteit van mijn oermoeder???? Vertrouwen én verbinding. Heb ik vertrouwen in onze dochter dat ze op een respectvolle manier met haar eigen privacy omgaat en met die van anderen? Heb ik vertrouwen in mijn eigen manier van haar daarin opvoeden? Heb ik vertrouwen in mijn eigen moederinstinct en dat ik zonder te bigbrotheren weet wanneer er iets loos is? En dan verbinding. Om mijn moederinstinct te kunnen volgen, zal ik in eerste instantie in verbinding met mezelf moeten blijven. Vanuit deze verbinding met mezelf kan ik een connectie met haar maken. Gewoon een gesprekje voeren aan het einde van de dag of als ze uit school komt: Hoe gaat het met je? Hoe was je dag? Hoe was het op Facebook/Instagram? Samen een taart bakken, meegaan naar een voetbalwedstrijd. Eens vragen als ze op haar telefoon zit wat ze doet, hoe ze het doet, interesse tonen. En ‘t enige dat ik nodig heb is (priori)tijd, ruimte en de wil om me met haar te blijven verbinden.
Lampje kan uit
En dan, na een tijdje, merk ik ineens dat ik ben gestopt met bigbrotheren. Het is avond, ik zit op de bank en de telefoon van dochterlief ligt naast me aan de oplader. Ik weet de code, maar het frappante is dat ik geen enkele behoefte voel om haar onlinewereld te checken. Ik merk dat mijn angst plaatsgemaakt heeft voor vertrouwen, vertrouwen in haar, vertrouwen in mezelf en dat de dreiging van gevaar naar de achtergrond is verdwenen. Ik merk ook dat ik weet dat het op dit moment goed is, dat er geen dingen loos zijn: alarmbellen zijn uit, oermoeder is rustig. Wat is het eigenlijk simpel: door met mezelf en met haar geconnect te blijven, groeit ons beider vertrouwen. Ik denk aan het lampje in mijn praktijk dat kinderen aanzetten om hun eigen veilige plekje te creëren. Vaak zijn bij deze kinderen ook de alarmbellen aan, omdat er iets loos is in hun leven, wat ze alleen maar duidelijk kunnen maken door voor de omgeving onbegrijpelijk gedrag te laten zien. Wanneer het ’t kind lukt om samen met zijn/haar ouders het signaal weer op veilig te zetten en het vertrouwen in zichzelf en in zijn ouders te laten groeien, dan kan het lampje uit en kunnen kind en gezin weer samen verder.
Ik ben benieuwd hoe jij met de privacy van je kind(eren) omgaat. Leuk als je er hieronder wat over schrijft!
