Afleiden of verbinden

Vroeger rookte ik. Ja echt waar. Het is best confronterend voor me om dit zo op te schrijven en wanneer het onderwerp ter sprake komt, doe ik het vaak af met: “Ach nou ja, ik heb niet zo lang gerookt” of “Ach valt wel mee hoor, ben pas op mijn twintigste begonnen”. Maar feit is feit: ooit was ik een roker. Na wat onderzoek kom ik erachter dat zich volgens het CBS (2015), in de leeftijdscategorie 20-30 jaar het grootste percentage rokers bevindt. Gek toch? Ik dacht altijd dat de meeste rokers in hun pubertijd beginnen, de tijd waarin de groepsdruk gaat tellen, je erbij wilt horen en vooral niet anders wilt zijn dan je leeftijdsgenoten. Hoe zit dat dan met de twintigers anno 2017?

Veiligheid en autonomie

Ik denk dat ook twintigers zich vaak nog onzeker voelen over wie ze zijn en over hun plek in de wereld. Als ik naar mezelf kijk, was erbij horen op die leeftijd een belangrijke overweging om met roken te beginnen. De verbinding die ik door het roken voelde met andere rokers en die ook als je geen sigaret opstak bleef bestaan, gaf een veilig gevoel. Ik was in die tijd gaan studeren in een andere stad. Los van mijn veilige thuis en mijn oude, vertrouwde vriendengroep moest ik het zelf zien te rooien. Van buiten leek het of ik alles prima op orde had, van binnen was ik eigenlijk niet zo zeker van mijn zaak en vond ik het moeilijk om op mezelf te vertrouwen. Zo gaf het lidmaatschap van de rokersgroep me het zelfvertrouwen dat ik van binnen mistte. Roken gaf me ook een onafhankelijk gevoel, het was namelijk iets wat ik zelf besloot: mijn lijf, mijn leven en ik bepaalde wat ik ermee deed! In die zin voedde het mijn broodnodige zelfvertrouwen en gaf het me een gevoel van autonomie. Dat het me mijn gezondheid kostte, maakte me toen niet zoveel uit of beter gezegd, daar maakte ik me niet zo druk om.

Schijnveiligheid

Nu 25 jaar later kijk ik hier toch wat anders tegenaan. De veiligheid die ik ervaarde en waar ik zo naar op zoek was, was niet meer dan een schijnveiligheid. Ik verlangde naar verbinding en autonomie, maar creëerde juist het tegenovergestelde. De complementaire geneeskunde gaat er van uit dat je door te roken letterlijk en figuurlijk een rookgordijn optrekt. Het is een afleidingsmanoeuvre, waardoor je minder zichtbaar wordt voor je omgeving, maar je je er dus ook niet wezenlijk mee kunt verbinden. Door me te verstoppen achter mijn eigen gecreëerde rookgordijn, was mijn kwetsbare en onzekere deel veilig gesteld, niemand kon daarbij, maar diep vanbinnen voelde ik me eenzaam.

Lef en zelfvertrouwen

Gelukkig ontwikkelt een mens zich gedurende zijn leven. Zo ook ik. Toen ik klaar was met mijn studie, besloot ik te stoppen met deze ongezonde gewoonte. Vreemd genoeg gaf het stoppen me een zelfde gevoel van autonomie als het beginnen. Maar vooral het gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid waren doorslaggevend. Het was tijd voor anderen dingen en blijkbaar had ik genoeg lef en zelfvertrouwen verzameld om meer van mezelf te laten zien ????

Rookgordijn

Denk je nu na het lezen van het voorgaande “Oh, dit gaat niet over mij, ik rook niet, heb nooit gerookt”, dan zal ik je even wakker schudden. Ik denk namelijk dat de smartphone een soortgelijke functie heeft. We pakken het ding als we ons even vervelen (net als een sigaret), we kijken erop als we ons ongemakkelijk voelen (of we steken er één op). We verbinden ons via allerlei netwerken met elkaar, Facebook, Linkedin, Instagram etc. Ik hoor mensen pochen over het aantal vrienden en relaties dat ze hebben via hun sociale media kanalen. Maar werpen we daarmee niet ook een rookgordijn op? Maken we daar geen afleidingsmanoeuvres door vooral de mooie dingen uit ons leven uit te stallen, zodat het minder mooie niet wordt opgemerkt? Vermijden we niet om onze kwetsbare kanten te laten zien, dat wat we moeilijk vinden of waar we over piekeren als we ’s avonds in bed liggen? Ik pleit er niet voor om massaal je kwetsbaarheden de digitale snelweg op te slingeren. Maar met name voor jongeren is het belangrijk zich te realiseren dat je hier maar één kant van iemand ziet, en wel die kant waarvan de eigenaar vindt dat hij gezien mag worden. En alleen dat!

Ouders laat je zien!

Verbinden gaat voor mij over delen, over contact maken over de wezenlijke dingen in het leven. Liefde, geluk, maar ook pijn, angst, verdriet. Hoeveel makkelijker zou het voor jongeren zijn om zich kwetsbaar op te stellen als wij, ouders, dat ook doen? Als we stoppen met het opwerpen van onze eigen rookgordijnen en het lef hebben om in ieder geval thuis, in de veiligheid van ons eigen gezin, bij degenen die ons het liefst zijn, onszelf te laten zien! Is dat niet een mooie stap naar een betere wereld? En ja, die begint dan uiteindelijk toch ook gewoon weer bij jezelf!

Ik ben benieuwd of je dit herkent en wat jij doet om je wezenlijk te verbinden. Laat je het me weten? Ik wens je veel mooie momenten van verbinding!

Harte groet,
Mandy